Bleach Przebudzenie

Ayame zamknęła oczy, uśmiechnęła się lekko i pokiwała głową.
-Nie Jesteś Głupi, Patariko. I podoba mi się Twój sposób patrzenia na świat.
Powiedziała to z niemałym uznaniem. O wiele bardziej ceniła w tym momencie tego chłopaka niż jakiegokolwiek innego Shinigamiego. Większość po prostu dybała na jej życie. A Patariko? Heh... Ewenement który z pewnością zmieniłby Seireitei i być może nawet na lepsze. Gdyby zaczęli go słuchać. A w tym momencie słuchała go Ayame. I coraz bardziej mu ufała oraz coraz bardziej darzyła Go sympatią.
W końcu wstała i usadowiła się za nim.
-No dobrze... Pora na Twój obiecany masaż... Ale chociaż płaszcz zdejmij, ciężko mi tak będzie przez tyle warstw się przebić...

-Mhm...
Cóż... Dziewczyna przystąpiła do działania. Może i miała małe, delikatne dłonie ale nikt jej nie wmówi, że nie umie masować. Doskonale wyczuwała napięte mięśnie i wiedziała jak sprawić by się rozluźniły.
-Dziwię się, że nie chodzisz jakbyś połknął kij od szczotki. Według mnie Jesteś tak spięty, że nie powinieneś móc postąpić nawet kroku.
Mówiła uciskając tym razem tuż przy prawej łopatce. Po jakichś piętnastu minutach po prostu delikatnie drapała pazurkami po całej długości pleców.

Dziewczyna gdy tylko zauważyła, że Pat usnął pogłaskała go po głowie. Przykryła go delikatnie jego płaszczem coby nie zmarzł przypadkiem. Zapowiadało się, że zostaną tu jakąś dłuższą chwilę, a jeśli tak, to musi przygotować się do zmierzchu. Na pewno nie będzie jej się uśmiechało siedzieć tu po ciemaku (napisane specjalnie). Podniosła się cichutko by nie obudzić Patariko, pochyliła się nad nim i leciutko musnęła jego policzek ustami.
-Odpocznij sobie...
Potem odeszła na dosyć sporą odległość i przywołała swoich podopiecznych.
-Miss, użyj tasaka i potnij mi drewno na równe kawałki. Shiro, Ty je zwieziesz w pobliże, powtarzam W POBLIŻE Patariko, nie koniecznie zwalając cały ładunek na niego... Znając Twoje możliwości...
Koń zwiesił łeb jakby faktycznie miał taki zamiar. Jednakże cała akcja poszła sprawnie i Ayame już wracała na polankę.

Dziewczyna uśmiechnęła się i pokręciła głową gdy zobaczyła, że chłopak jeszcze śpi. A w następnej chwili zmartwiła, zastanawiając się kiedy ostatnio tak mocno i spokojnie spał.
Coś napomknął wcześniej o rodzinie... Czyżby to tak Go tłamsiło...?
Ukucnęła w pobliżu ich małego "kurwidołka" i ułożyła tam drewno. Starym, harcerskim sposobem rozpaliła ogień i nawet uśmiechnęła się szeroko gdy zobaczyła jak pięknie drewno trzaska w płomieniach a iskierki wzbijają się w powietrze. Potem po prostu usiadła, odwołała lalkę, koń ułożył się obok i położył masywny łeb na nogach pani. Ayame zapatrzona w ogień zaczęła nieświadomie przeczesywać palcami jego grzywę.

Na dźwięk jego głosu odwróciła się nieznacznie. Mogła jedynie na tyle na ile pozwalał jej Shiro rozwalony na jej kolanach.
-Niedługo, może niecałą godzinę. Jeśli chcesz to możesz jeszcze pospać. No chyba że nie uśniesz bez kołysanki.
Uśmiechnęła się a ostatnie promienie słońca tego dnia nadały blasku jej oczom. Zmrużyła je lekko a potem odwróciła z powrotem do ognia. Ujęła pysk konia w dłonie i pochyliła nad nim, by się przytulić.

Oparła się o niego wygodnie.
-Co miałoby mnie zjeść? Mrówki?
Zbagatelizowała sprawę zupełnie. Nie należała do strachliwych panienek. Nawet gdyby ustał przed nią niedźwiedź to wzruszyłaby tylko ramionami. No sorry, ale jak się tłucze z menosami to później niewiele jest Cię w stanie przestraszyć.
-No ale skoro nie chcesz spać... To może opowiesz mi trochę o sobie? Potem mogę zrewanżować się tym samym.

-Wszyscy Kochamy szczęśliwe zakończenia, co?
Mruknęła ponuro. Zastanawiała się co mogłaby o sobie opowiedzieć. W sumie niewiele tego jest.
-Cóż...  Jak wiesz ja jestem stworzona. Można powiedzieć taka dziewczyna z probówki jakim określeniem nie powstydziłby się nazwać mnie niejeden Shiniagmi. Z reguły poruszam się po świecie żywych. Wolę nawet to miejsce. Ludzie nie mają pojęcia o podziałach jakie panują między nami. Staram się żyć jak normalny człowiek. Miałam pracę, mieszkanie, nawyki jak zwykły człowiek, chodziłam do klubów, kręciłam się wśród ludzi, byłam zaczepiana przez mężczyzn... Takie kompletnie ludzkie życie. Ale ostatnie wydarzenia zmusiły mnie do zaniechania tego życia i ganiania mnie między światami. Chociaż na nudę nie narzekam...
Wzruszyła niedbale ramionami.

Zamrugała kilkukrotnie. Jakby próbowała przyswoić sobie to zdanie.
-Wiesz...Chyba trochę mało czasu minęło... Możesz czuć się oczarowany... Ale o zakochaniu chyba za szybko by mówić...
Oczywiście, serce fiknęło jej koziołka, nawet zaczęło dudnić jak szalone... Ale miała już takie sytuacje gdy facet obiecywał  jej miłość, jednak na drugi dzień obracał w ramionach inną. Nie chciało jej się powtarzać tego scenariusza.
- Poza tym... Tu nie ma nic do kochania...
Wskazała na siebie.